Czym jest Survival

Surwiwal występuje w wielu odmianach, które można ukształtować dla własnych potrzeb. Ze względu na kryterium charakteru aktywności surwiwalowej zazwyczaj wyróżnia się trzy główne odmiany:

militarny
zielony
miejski

surwiwal militarny – celem jest, podobnie jak w wojsku, nabycie i utrzymanie umiejętności pozwalających na zachowanie sprawności i życia dla wykonania ustalonego zadania. Ten element decyduje o charakterze szkolenia. Mogą tu występować formy rekreacyjne, ale surwiwal militarny może być traktowany jako faktyczne utrzymywanie wojskowej sprawności na wypadek działań wojennych

surwiwal zielony – celem jest nabycie i utrzymanie umiejętności pozwalających na samowystarczalną egzystencję w warunkach przebywania poza cywilizacją. Istnieje tu duży związek z naturą. Ten rodzaj surwiwalu nastawiony jest silnie na rekreację, ale przygotowuje też do działań w warunkach zagrożeń podczas klęsk żywiołowych, katastrof komunikacyjnych, itp.

surwiwal miejski – celem surwiwalu miejskiego jest działanie samowystarczalne w warunkach metropolii, a więc szukania możliwości przetrwania w zagęszczeniu uwarunkowań społecznych. Ten rodzaj surwiwalu stawia nacisk na doświadczanie własnych możliwości i elementy poznawcze.
Sztuka przetrwania jako rekreacja

Uważa się, że sztuka przetrwania przynależy do grupy zwanej sportami ekstremalnymi. Ze względu na zamknięty charakter, utrudniający śledzenie przebiegu, brak form rywalizacji, a także brak jakichkolwiek formalnych struktur spotyka się również pogląd, że jest to spontaniczna działalność rekreacyjna.

Jako forma rekreacji, sztuka przetrwania wiąże się ze szkoleniem polegającym na ćwiczeniu odporności fizycznej i psychicznej. Różne odmiany surwiwalu (militarny, zielony , miejski) łączy dążenie do ogólnej zaradności w sytuacjach trudnych i opresyjnych. Ma to być przeciwwaga dla sygnalizowanej przez psychologów dominacji postawy wyuczonej bezradności wśród społeczeństw wysoko rozwiniętych.

Sztuka przetrwania jako samodoskonalenie

Jeden z czołowych surwiwalowców w Polsce, Krzysztof J. Kwiatkowski, przeciwstawia okazjonalnemu surwiwalowi rekreacyjnemu specyficzną formę samodoskonalenia ciągłego, wyzwalającego własną aktywność (rozumianą jako "nie bycie bezradnym"), kształcącego "orientację w rzeczywistości". Nazywa tę postawę "surwiwal jako modus vivendi – sposób życia". W jego opisie surwiwal jest multidyscyplinarny: łączy podstawową wiedzę z psychologii, fizjologii, medycyny i ratownictwa, botaniki, fizyki i chemii, geografii, meteorologii oraz traperki. Dotyczy w tym samym stopniu przetrwania na odludziu w górach lub w lesie, jak i trzęsienia ziemi, wichury, pożaru czy powodzi, a także uniknięcia skutków ludzkiej agresji czy autodestrukcji (depresji, nałogów itp.). Gromadzona wiedza, doskonalona w indywidualnych bądź grupowych ćwiczeniach, ma prowadzić do ogólnej sprawności psychofizycznej, której specyfikę Kwiatkowski nazywa "stałą gotowością do ratownictwa".

Jego zdaniem zajmowanie się surwiwalem (nie tożsame z "uprawianiem" – jak sportu) nie wiąże się ze szczególnymi predyspozycjami fizycznymi czy psychicznymi, lecz w konsekwencji w naturalny sposób prowadzi do rozwoju wielu funkcji psychofizycznych organizmu. Autor uważa, że surwiwal wymaga refleksyjności, stałego wzbogacania indywidualnego doświadczenia. Ponieważ obszarem zainteresowania surwiwalu jest "ekstremum" oraz bezpieczne przekraczanie indywidualnych barier i zahamowań – może się przyczynić do zwiększenia zrównoważenia psychicznego i odporności na stres. Celem sztuki przetrwania jest przede wszystkim wzrost zaradności i skuteczności w działaniach.

Jedną z istotnych postaci propagujących w praktyce surwiwal jest Ryszard Franciszek Makowski, który wprowadzał jego elementy do pracy z trudną młodzieżą, kiedy był dyrektorem zakładu poprawczego w Laskowcu. Surwiwal stosowany w resocjalizacji jest jedną z bardziej skutecznych metod oddziaływania na wychowanków.

Źródło wikipedia